یه نقطه‌ی روشنِ محو بود بین سیاهیِ پخش‌و‌پلای نشسته بین ابرای بارونی. از چارچوب پنجره بهش زل زده بودم و به یه فرانسویِ خیلی قدیمی گوش می‌دادم که روزهای دزیره‌خوانی زیرصدای کتاب‌خوندنم بود. یادمه انقدر دوستش داشتم که رفته بودم حرف به حرف و کلمه به کلمه و هجی به هجی حفظش کرده بودم که بتونم باهاش بخونم.
تهشم تونستم. ولی معنی اون کلمه‌ها رو نمی‌فهمیدم وقت زمزمه.
فکر کنم در مورد تو هم همین بودم. سعی کرده بودم بلدت باشم ولی هیچوقت نفهمیده بودمت. و تو. تو هر لحظه سعی کردی از من فرار کنی و نتونستی. سعی کردی به کسی پناه بیاری که بهت اعتماد کنه ولی نتونستی. سعی کردی بری یه جوری که انگار نبودی ولی نتونستی.
حق داشتی.
آدم از خودش نمی‌تونه فرار کنه.
از خودش نمی‌تونه بره.
از خودش...
امروز یکی ازم پرسید چرا دوست نداری جایی بنویسی که بقیه بشناسنت؟ واقعا چرا؟ چه رازی تو شناخت هست که انقدر حبسم میکنه؟ شاید چون شناخت مرز می‌کشه دورِ روحت. مرزِ صورت. مرزِ چشم‌ها. مرزِ دست‌ها. انگار وسط یک هیچ عظیم یه فرمی پیدا می‌کنی. وسط یه آسمون خیلی صاف، فشرده می‌شی و به شکل یه ابر غلیظ درمیای. وسط یه دریای آروم، قیافه‌ت میشه عین یه موج بلند.
یه فرمی پیدا می‌کنی. یه شکلی. یه صورتی. صورت داشتن چیز عجیبیه. آدمهای توی سرم هیچوقت صورت نداشتن. فکرهامو می‌گم. صورت ندارن و همه شون یه شکلن. شکلِ هیچ. و شکلِ هم. و شکلِ همه.
کلمه‌های آدم‌ها شکل خودشون میشن. اگه شکل آدم‌ها رو ندونی، شکل کلمه‌هاشون برات، بی‌مرز و وسیع با ویوی ابدیه؛ مثل روح! و اگه شکل آدم‌ها رو بدونی احتمالا دیگه نتونی شکل کلمه‌ها رو ببینی. حد می‌خورن. میدونی حد خوردن چه شکلیه؟ تو کلمه نیستی که بدونی حد خوردن چه شکلیه. تو کلمه نیستی که قرعه‌ی کار به نامِ توی دیوانه بزنن و بارِ یه مفهوم بزرگو رو دوش نحیفِ تو بذارن. تو کلمه نیستی که هر کس یه فهمی ازت داشته باشه و هیچکدومش مفهوم تو نباشه.
تو کلمه نیستی ولی آخ که چقدر کلمه‌ها شکلِ تواَن...
Hier Encore
Charles Aznavour, Patrick Bruel
(Hier Encore Album, 1964)
پ ن: یه نقطه‌ی روشنِ محو بود بین سیاهیِ پخش‌و‌پلای نشسته بین ابرای بارونی. "نور خواهی؟ مستعد نور شو!" گاهی عینک رو چشمته و تو با کلافگی دنبالش می‌گردی. گاهی گوشی تو دستته و با چراغ قوه ش دنبال خودش می‌گردی. گاهی منبع نور کنارته و تو دنبال شعاع‌های کوچیکش می‌گردی. مستعد بودنو می‌فهمی؟ مستعد شو.
منم دوست‌ندارم جایی بنویسم که بشناسنم. می‌خوام همینجوری بدون چهره و مثل روح با کلماتم شناخته‌بشم.
+ این آهنگ فرانسوی حتی لحن خوندنش هم من رو یاد آهنگ انگلیسی yesterday when i was young فرهاد مهراد میندازه و چقدر اون رو دوست دارم.